هر قدمی که بر می دارم ، هر روزی که از زندگی میگذره به این می رسم که "یه قسمت هایی از زندگی تا حدی غیر قابل پیش بینیه ، منظورم اتفاقات غیر منتظره اس" طوفان های زیادی رو پشت سر گذاشتم ... و راستش الان هم توی اوضاع خیلی شادی نیستم. یعنی این طوریَم که " خب که چی؟" نقطه ی درخشان ِ ۴ سال آینده ام_ اگه بتونم بهش برسم_ تنها نقطه ی درخشان ۴ سال آینده در واقع.به نسبت ماه های گذشته سبک زندگی بهتری رو در پیش گرفتم. خوشحالم میکنه کمی. اینکه بالاخره کنترل کردم چیزهایی رو که نمیتونستم ...اما باید صبح ها زودتر بلند شم برای بنفش و خوندن ِ زبان. خیلی زودتر مثلا در حد ِ ساعتِ ۷ تا ۸.اما رکوردم ۱۰ بوده که تازه زبان هم نخوندم و برای بنفش هیچ کاری نکردم! صرفا مثل یه تراکتور فیلم دیدم...فقط چون میخواستم این روزها رو قابل تحمل تر بکنم...!!! وینچنزو دیدم و الان قسمت ۱۸ ام.دوسش داشتم سرگرم کننده بود...اگر قرار باشه صبح ها زود بلند بشم حتی میتونم هر شبم رو ربع ساعت یا بیست دقیقه کتاب بخونم.ساعت ۶ و نیم برم پیاده روی تا ۷ صبح. ۷ هم تا ۹ زبان بخونم و مابقی رو هم تا ساعت ۱۲ اختصاص بدم به بنفش. مطمئمم روزی دو ساعت زبان معجزه می کنه. این روزها از ارتباطات اجتماعی فراری ام. به معنای واقعی کلمه ! حتی حوصله حرف زدن با مردم رو ندارم ، با دوستهام ، با خانواده ام... قبلا فکر می کردم خیلی برونگراام.اما رگه هایی از درونگرایی در منه..که اینروزها بیشتر از قبل خودشو نشون میده. هوا خیلی پاییزی و خوب شده _اگه دوباره گرم نشه البته:|_ زمستون برام قابل تحمل تره و پاییز که خیلی دلنشین تره.الان هوا جوریه که با بیرون بودن احساس خوبی بهم دست میده. حقیقتا وقتشه که بگم "چیه گرما؟:/" میدونم همین من میام آخر اسفند میگم دلم برای هوای بهاری تنگ شده.دلم آخر اسفندو هم میخواد.آخر اسفند قشنگه ، زنده س ، خنکه ، یه حس رهایی خاصی توشه! دوستش دارم.خواستم اینجا بنویسم که خوندن کتابهای هری پاتر قلبم رو گرم کردن...واقعا کتابهایی بودن که با هر دیالوگشون انگار منم توی هاگوارتز بودم و باهاشون زندگی کردم. چه حسِ شیرینی! پارسال خوندمشون...🌌
همین.
۲۹ مهرِ ۱۴۰۰
